Something is Missing

The story began very well with much potential but the immaturity, selfishness and short-sightedness of the protagonist made the story at times rather weary. Her amazing memory and exposure to great teachers only shows that vast amount of knowledge and horrific life changing experience does not guarantee an ability to be far-sighted and wise. Towards the end, I was rooting for someone else.

I will have to hope that the second book will bring about a more mature and reflective heroine. Keeping fingers cross

3 personnes ont trouvé cela utile

The Rape of Nanking meets YA fantasy. What?!

The story has some serious tonal issues, going from light YA fantasy to a brutal and visceral recounting of the Rape of Nanking. The narrator really doesn't help these tonal issues. It sounds like she's reading a story to children and it does NOT work. She's not a bad narrator, just not suitable for this book.
I can't say I'd recommend The Poppy War, regardless of narrator issues. The fantasy element is great. The goal of educating people on historical atrocities is commendable. But the combination feels forced and wrong.
Take out the nauseatingly detailed chapter on what happened in Nanking, and you have a much more balanced story. One that maybe I could recommend.

2 personnes ont trouvé cela utile

Decent fantasy

Sadly book hasn't stood to high expectations after reading reviews. Just another fantasy for teenagers.

Debiut? Świetny! Ale...

Miałam "The Poppy War" Rebeki F. Kuang w audiotece od dawna, ale nie mogłam się za nią zabrać. Ale w końcu przyszedł czas na wiosenny challenge, czyli 42,2 km i miałam do wyboru albo słuchać o Aleksandrze Wielkim, albo o Pierwszej Wojnie Światowej, albo "Poppy War".
Suspensu nie ma, mój wybór już znacie.

Gdybym miała ocenić tę książkę, dałabym jej 8/10, z czego jeden dodatkowy punkt jest za to, jak została przeczytana.

No dobrze, to co to jest ta "The Poppy War"?

Powieść zaczęła się tak, że zastanawiałam się, czy nie jest przypadkiem w kolejnym "Harrym Potterem", tylko takim osadzonym w scenografiach stylizowanych na wczesny XX wiek w Chinach.
Nie zrozumcie mnie źle, Pottera bardzo lubię. Dzięki cyklowi Rowling udało mi się szybciej odkurzyć francuski (nie pytajcie) i sympatia do tych książek została mi do dzisiaj.
Ale wiecie, o co chodzi, kiedy przywołuję "Harrego"?

Rin, a właściwie Fang Runin, typowy underdog, dzieciak znikąd, trafia dzięki pracy i talentowi do najważniejszej w kraju szkoły oficerskiej. Trafia do zamkniętego środowiska, w którym właściwie tylko ona jest "nikim" i "z nikąd". Resztę, czyli jakieś 2/5 książki, możecie sobie dośpiewać. Praca, praca, praca, jeden przyjaciel, permanentne odrzucenie przez rówieśników i część nauczycieli, w końcu mentor, dzięki któremu coś jej się udaje. I to "coś" to Bog wow. Brzmi znajomo?
Bo jest znajome.

Ta część ma swoje plusy. Przewidywalność jest jednym z nich. Nie, nie ironizuję. Przewidywalność narracji i rozwoju wydarzeń pozwala skupić się na drugiej warstwie książki, tej, w której pojawiają się elementy kultury chińskiej, sztuki wojskowej, polityki oraz sprawa najważniejsza - czyli kwestie religijne związanych z szamanizmem. Warto się nad tymi częściami pochylić i wczytać/wsłuchać się w nie porządnie.

Wracając do książki.

Kiedy radośnie dajemy się ukołysać akcji i zastanawiamy się o czym, jasny gwint, będzie kolejne 12 godzin, wszystko się zmienia. Wybucha wojna i książka staje się jednocześnie ciekawsza i słabsza. To ostatnie wyjaśnię za chwilę.

Najpierw jednak słowo wyjaśnienia: "The Poppy War" nie jest książką YA.

Nie dałabym jej do ręki młodocianym i nieletnim. To brutalna książka, w której przemoc opisywana jest z pewną kliniczną zawziętością. Nie jest to zarzut. Lubię książki, w których brutalność języka i obrazów jest uzasadniona. Prawdę mówiąc, odłożyłabym "The Poppy War" po przebiegnięciu zakładanego wcześniej, wiosennego dystansu, ale coś kazało mi przesłuchać jeszcze godzinkę i bam! Zaczęło się! Brudna, paskudna, obrzydliwa wojna. Odrażająca w swojej potworności i w tym, co wyciąga z ludzi.
Taka jest druga część książki, ostatnie 3/5.

Chętnych do zapoznania się ze szczegółami akcji odsyłam do strony Autorki: tutaj books lub na strony serwisów o książkach.

"The Poppy War" Rebeki F. Kuang, to książka, która słusznie dostaje nagrody i słusznie została uznana za jeden z najlepszych debiutów 2018 roku. To bardzo, ale to bardzo ciekawa pozycja.

Czego w niej nie znajdziecie?

Cukierkowatości i rozwiniętych emocji

Innych niż wściekłość, gniew, złość, zawziętość, chęć zemsty, potrzeba władzy i pogoń za potęgą. Przesadzam, ale nie bardzo.
Runin o wszystko musi walczyć, za wszystko płaci ogromną cenę. Fizyczna i psychiczna presja jest ogromna. Czasem się łamie, zwykle wstaje i idzie dalej. Rebeka F. Kuang nie osładza i nie upiększa także obrazów uzależnienia od opium i innych substancji. Nie idealizuje przyjaźni i emocji w ogóle. W pewnym momencie zastanawiałam się nawet, skąd Rebeka Kuang wytrzasnęła lojalność? Skąd? Gdzie się urodziła i skąd się wzięła?
Nic, tylko bogowie ją zesłali.
Tak, TO była ironia.


Dających się lubić bohaterów

Niestety, jeśli szukacie kogoś, kogo można lubić i za kogo można trzymać kciuki, to nie tu, nie w "The Poppy War" Rebeki F. Kuang. Początkowo myślałam, że to dlatego, że bohaterka jest nastolatką, a ja nią dawno być przestałam, ale z każdą kolejną godziną przekonywałam się, że nie miałam racji, że i ona, i reszta postaci są tak skonstruowane, że ich po prostu nie mogę polubić.
Przez to akcja stawała się coraz bardziej… opresyjna. Jakby książka wciskała mnie w glebę, głębiej i głębiej.

Taki zabieg ma swoje plusy, bo w końcu w obliczu wojny, rzezi i ludobójstwa trudno kogoś lubić, prawda? Zwłaszcza kogoś, kto walczy i zabija. Wojna zmienia. Jeśli jesteś upartą, zapalczywą osobą, która słucha, ale nie słyszy, która chce pokazać, że jest kimś i zemścić się na całym świecie, to co z ciebie zrobi wojna?
No właśnie.
Runin, główna bohaterka "The Poppy war", w kategorii "dająca się lubić" nie wypada ani lepiej, ani gorzej od pozostałych postaci zaludniających świat stworzony przez Rebekę F. Kuang
Gdybym miała stawiać czoła trudnym sytuacjom w życiu ze stworzonymi przez nią postaciami, wolałabym, jasny gwint, fajeczkę.

Innowacyjności w potraktowaniu warstwy "historycznej"

Rebeka F. Kuang po prostu przeniosła do książki to, co zdarzyło się w Azji w czasie wojny chińsko-japońskiej. Wszystkie te rzezie, gwałty i potworności. Przeniosła także język, jakim Chińczycy opisywali Japończyków. Miałam wrażenie, jakby autorka władała w książkę całą swoją wiedzę historyczną, jaką nabyła w szkole, plus określenia, które zdobywaniu tejże wiedzy towarzyszyły. Rasa, która w "The Poppy War" jest odpowiednikiem Japończyków to potwory, po prostu i zwyczajnie potworzy i tak jest opisywana. Nie ma nic, co by ten obraz rozbijało. Są jak orkowie. Tępi mordercy, wielbiący przemoc i zadawanie bólu. Powiedzmy to sobie jasno - tak właśnie Mugen przestawiła Autorka. Owszem, pod koniec pojawia się nieśmiała sugestia, że nie wszyscy byli źli, ale jednak… niebywale mnie to drażniło.
Nie, nie bronię gwałtów i rzezi, ani osób, które je popełniają. Nie szukam usprawiedliwienia dla zbrodni wojennych. Po prostu uwiera mnie taka bezrefleksyjna transkrypcja historii.

Magii w rozumieniu "machnę różdżką i wypowiem zaklęcie"

Tego nie ma. Magia jest, ale potężniejsza i bardziej niebezpieczna niż to, na co bohaterka i czytelnicy/słuchacze są przygotowani. Magia jest bowiem potężna, przenika wszystko, daje wiele, ale pożera i pochłania wszystko. A bogowie, których rodacy Runin relegowali z ich codzienności, okazują się… nieludzcy w pełnym tego słowa znaczeniu. Nie "nieludzcy" w znaczeniu "potworni", choć to także, ale po prostu… ich motywacje są niemożliwe do zrozumienia, ich pomoc bywa gorsza niż ich obojętność, a ich zaangażowanie kończy się katastrofalnie.

Polecam "The Poppy War" Rebeki F. Kuang? Tak, polecam. Jeśli macie ochotę na coś, co jest świetnie napisaną gorzką pigułką - zachęcam. Słuchało mi się tej książki doskonale, co nie znaczy, że przyjemnie.

Na pytanie, czy sięgnę po kolejne części, odpowiadam: nie wiem. Nie jestem pewna. Lubię lubić bohaterów książek, które czytam.

www.veryurbanfantasy.pl

Mixed feelings about this one.

It has potential but I really hope book 2 is DIFFERENT.

I like grim-dark but this book is almost only pain and misery from beginning to end. Do we really have to spend so long time explaining how baby's are killed and pregnant women are raped and then killed... It is so much intense violence and feeling of hopelessness on and on, that you become numb to it. The story is ok, but way to often I was wishing the story would just move on, instead of spending all this time describing how corpses is arranged.

the story is ok, the characters are ok and the plot is good, but it's hidden under mountains of monotone descriptions of misery.

Ps. the reader is excellent during the entire story.

Very brutal but well written

It’s a different story than one usually finds, very refreshing to have an oriental angle.

The story is very brutal though, war crimes and atrocities are described, and even if many have occurred in real life, they make for a very dark story.

The main character has life altering decisions to make, and the reader is left with the moral question of whether she chose the wrong path or the only viable path.

I’m interested to listen to the next book, but I have to wait a few weeks just to adjust and digest the first book.

I think I might have given it 5 stars as the book is really excellent in many ways, but the brutality, war crimes, hatred and complete disregard for others leaves me with a stone in my gut and so it’s a personal choice to not give it a full score. It reflects that I will not pick it up again at a later date, something I will, and have done with the books I give 5 stars.